ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Η απογοήτευση, της είχε φτάσει στα χείλη σχεδόν κι ένιωθε την πικράδα της. Μηχανικά κινήθηκε, άνοιξε την τσάντα, πήρε το κλειδί, το έβαλε στην πόρτα μα ήταν σαν να άνοιξε μόνη της και μπήκε μέσα ένα αυτοματοποιημένο, κουρδισμένο σώμα, να κάνει κινήσεις προδιαγεγραμμένες.
Μπήκε μέσα και στάθηκε. Kατά παρέκκλιση της εντολής. Το αναμενόμενο δεν υπήρχε. Η μυρωδιά της κλεισούρας έλειπε. Εκείνη η θανατερή υγρή οσμή που σου μπαίνει απ’ τα ρουθούνια κι όλους σου τους πόρους κι εσύ την αποστρέφεσαι γιατί ναι ο θάνατος ο ίδιος που εισβάλει μέσα σου, έλειπε. Έλειπε κι αυτό τη ζωήρεψε. Κάποιος είχε νοιαστεί το σπίτι. Ίσως και την ίδια……

Έκλεισε την πόρτα.
Πόσα χρόνια έμενε άδειο; Δέκα; Ναι. Κοντά δέκα χρόνια ερήμωνε. Κι όμως όλα είχαν μείνει όπως τότε. Σημάδια των τελευταίων ημερών πως είχε υπάρξει εδώ. Και το ψυγείο να κρατά ακόμα επάνω του παραγγελίες και χαρτάκια ενθυμήσεων για τούτο και για κείνο, μικρά, καθημερινά, ασήμαντα, ξεχασμένα. Ακόμα και μια δίαιτα που χε αρχίσει έναν Ιούλιο και τη σταμάτησε τον Αύγουστο, εκείνο τον Αύγουστο που την πλάνεψε και τα παράτησε πάλι όπως και άλλα ένα σωρό άλλα……
…………………………………………………………………………………………
Στο παράθυρο οι κουρτίνες από τα χέρια της μάνας της πλεγμένες, είχανε χάσει τη λευκότητα τους, η σκόνη τόσων χρόνων τις έβαφε μπεζ……… ……………………………………………………………………………………….
Έπλεκεν όμορφα η μάνα της με λεπτή κλωστή μέχρι που το πάρκινσον της αχρήστεψε τα χέρια………
Όταν το πρωτόπαθε πήγε στο γιατρό και ζητούσε η καημένη να μάθει το γιατί, λες κι ήταν η τιμωρία για σφάλμα που είχε πέσει….. Εκείνος τη ρώτησε για το οικογενειακό ιστορικό και θυμήθηκε τη θεια την Περσεφόνη τη χοντρή, που έτρεμε ολόκληρη
Ε! από κείνην το κληρονόμησες…. Της είπε με σιγουριά ο γιατρός
Αμάν μωρέ γιατρέ! Αυτή η κληρονομιά έπρεπε να μου τύχει!....ξέσπασε για πρώτη και τελευταία φορά γιατί ήταν ένας γενναίος άνθρωπος που υπέμενε με καρτερία. Κι αυτό με στωικότητα το πέρασε κι έπινε το νοοτρόπ αγόγγυστα κι ας είχε τη χειρότερη γνώμη για τα φάρμακα
Τα φάρμακα, φαρμάκια είναι θυγατέρα μου
Αχ, μωρέ μάνα που αγάπαγες τα λουλούδια….
…………………………………………………………………………………………
Ήταν ένας πόθος στο χολ …. Τι να γινε…. Ξεράθηκεν ως φαίνεται ή κάποιο χέρι θα τον μετακόμισε σε σπίτι ζωντανό…. Τούτο δω….
Σήκωσε τα μάτια στους τοίχους. Γεμάτοι γδαρσίματα, σπασίματα στις γωνίες και σημάδια από καρέκλες που σέρνονταν άτσαλα
Μην τραβάς παιδί μου έτσι την καρέκλα! Κοίτα τι έκανες! Κοίτα εδώ!

Που ναι τα παιδιά; Που πήγαν τα μαλώματα κι οι αγάπες;
Ποιος κοίταζε; Κανείς από τους φταίχτες. Τότε ποιον ρώταγε; Και ποιος να την ακούσει…..
…………………………………………………………………………………..
Οι τοίχοι… ακόμα μέναν παράταιρα στολισμένοι με φωτογραφίες σε μεγέθυνση ανάμεσα σε καδράκια θυμητάρια από ταξίδια
Οι τρεις γιοι στρατιώτες, ο πατέρας με τη μάνα να γελούν, ο πατέρας να διαβάζει εφημερίδα. Κι εγγόνια. Από γιους και κόρες. Και μια δική της. Μ’ ένα τριαντάφυλλο κόκκινο στο χέρι να γελά…..
Φωτογραφίες από γεννήσεις, βαφτίσια και γάμους ανάμεσα από το κάδρο που αγοράσανε στην Αιδηψό και το άλλο απ’ την Ικαρία.
Η εικόνα από την Ολλανδία που έστειλε ο φίλος του μεγάλου γιου στον απέναντι τοίχο μαζί με τη ζωγραφιά ενός αναγεννησιακού ζωγράφου που η υγρασία είχε τρυπώσει κι είχε σβήσει τ’ όνομά του….
Κι ένα ρολόι σταματημένο στις 9:10. Πρωί ή βράδυ άραγε τέλειωσε η ζωή του;
Ένα τραπεζάκι ξύλινο στρογγυλό από κείνα τα παλιά με συρτάρια από κάτω γεμάτα γράμματα και φωτογραφίες και πάνω μια φρουτιέρα. Δίχως φρούτα.
Μια κρεμάστρα καπελοθήκη με μόνο μια μυγοσκοτώστρα επάνω
Κι ο καναπές, κάτω απ’ το παράθυρο τον καιρό που δεν έκλεινε τα παντζούρια. Ξάπλωνε η μάνα τα μεσημέρια, κι έβλεπε στη μικρή βεράντα κι από κει στο δρόμο.
Πριν στην ίδια θέση βρισκόταν ένα ντιβάνι, το κρεβάτι του αδερφού της που γυρνούσε αργά κι ήθελε να ξαπλώνει αμέσως δίχως θόρυβο
Ένα πολυδωμάτιο ήταν τελικά σκέφτηκε…. Ως και για πρόχειρη τραπεζαρία χρησίμευε τα τελευταία χρόνια
…………………………………………………………………………………
Η σκόνη βασίλευε παντού. Έπρεπε να καθαρίσει αν ήθελε να μείνει……….να καθαρίσει
Σαν να ξύπνησε από λήθαργο, προχώρησε στην κουζίνα. Στο νεροχύτη είδε δυο ζευγάρια γάντια. Πήρε το ένα και το φόρεσε. Έπιασε τον κουβά, έβαλε απορρυπαντικό –να μυρίσει ο τόπος που θα λεγε κι η φίλη της- μαζί με χλωρίνη, άνοιξε τη βρύση και τον γέμισε.
Πήρε τη σκούπα , τον κουβά με τη σφουγγαρίστρα και γύρισε στο χολ.
Τα άφησε κάτω.
Η στιγμή, η μικρή, της ζωντάνιας χάθηκε
Ένοιωθε αποκαμωμένη και δεν έφταιγε το ταξίδι. Αυτή της έφταιγε και μια ζωή ξοδεμένη…. Πεταμένη άχρηστα….
Ένιωσε τα πόδια της να τρέμουν. Κάθισε στον καναπέ που ξάπλωνε η μάνα της τα μεσημέρια κι έγειρε μαζεύοντας τα πόδια ακριβώς όπως κι εκείνη

Ίσκιωσε σπίτι μου και σκέπασέ με
Κι εκεί με τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα μπροστά της, αφέθηκε. Έκλεισε τα μάτια και παραδόθηκε
Στα βλέφαρα ήρθε και τη φίλησεν ο ύπνος, παρηγορητικός