Κατ' εξαίρεση......

Η ζωή λένε είναι ένα μακρύ ταξίδι…..



Η ζωή λένε είναι ένα μακρύ ταξίδι, με αρχή και με τέλος. Με στάσεις ανάμεσα και διαδρομές μικρές σαν τους παραπόταμους, που ενώνονται και χύνονται όλα στο μεγάλο ποτάμι
Κι ο εθελοντισμός, για μένα αυτό είναι κι αυτό στάθηκε από μιας αρχής. Ένα ταξίδι Σαν όπως η δουλειά, ο γάμος, τα παιδιά, οι λογής λογής σχέσεις μας,
Ένα ταξίδι με συγκεκριμένη ρότα και προορισμό αλλά όχι τόσο ξεκάθαρη αρχή
Θέλω να πω… πως αν με ρωτήσετε τι ήταν αυτό που μ’ έκανε να ενταχθώ στην ομάδα, μια ομάδα εθελοντών που δρα και κινείται με σκοπό την πρόληψη από εξαρτήσεις, θα δυσκολευτώ να βρω μιαν πρόταση απάντηση. Μια πρόταση που να κλείνει όλη μου την αλήθεια.
Τι ήταν πιο δυνατό και ξεκάθαρο
δεν μπορώ να πω
Αν κάποιο περιστατικό σε δικό μου άνθρωπο με κινητοποίησε, αν η αγωνία να προλάβω την επανάληψή του, ή η ανάγκη να βοηθήσω, να προσφέρω…..

Αν ήμουν ένα νεαρό κορίτσι ίσως βαθιά μέσα μου κι ας μην το ομολογούσα, να πίστευα πως η συμμετοχή σε μια εθελοντική ομάδα βοηθά ν’ αλλάξει ο κόσμος. Η νοοτροπία, η στάση ζωής.

Μα δεν είμαι νέα. Δεν είμαι αθώα πια. Και έχω καταλάβει και αποδεχτεί εδώ και πολύν καιρό πως τα μικρά μικρά μας βήματα όλα μαζί κάνουν το μεγάλο. Και αν τότε μπορεί να μην ήξερα ακριβώς το τι με ώθησε, τώρα είμαι σίγουρη πως πέρα από τα όποια προσωπικά βιώματα και την επιθυμία να αντιμετωπίσω φόβους κι αγωνίες, εκείνο που μέτρησε περισσότερο απ’ όλα, ήταν η βαθύτερη ανάγκη να αναμετρηθώ με τα δικά μου λόγια πως γίναμε όλοι του καναπέ, πως δεν γίνεται τίποτα, πως….Είπα λοιπόν πως καιρός είναι η φράση «να κάνουμε κάτι» να πάρει σάρκα και η έννοια ενεργός πολίτης να μη μένει κούφιος λόγος που λέγεται ίσα για εντυπωσιασμό

Ομολογώ πως ξεκίνησα με αγωνία και πολλά εσωτερικά ερωτήματα
Πώς θα λειτουργούσε η διαφορετικότητα των μελών;
Πώς θα γινόταν να μαι εγώ και συγχρόνως εμείς;
Πώς η γνώμη μου η γνώμη του καθενός να μην αφανίζεται κάτω απ’ το αμόνι της κοινής φωνής;
Πώς…. Πως…..Πολλά πολλά πως όπου το εγώ έβρισκε έναν τρόπο να αναρωτιέται για το μέλλον του

Τρία χρόνια μετά
Ανακάλυψα πως η ομάδα είναι μια σύνθεση ενός θαυμαστού πίνακα που κάθε χρώμα έχει τη θέση του
Η κάθε μια διαφορετική προσωπικότητα είναι ένα κομμάτι του συνολικού παζλ που χωρίς αυτό η εικόνα θα ταν ελλιπής
Η γνώμη μου δεν ισοπεδώθηκε. Εναρμονίστηκε. Ίσως κάποτε υποχώρησε μα κυρίως ισορρόπησε. Βοήθησε και βοηθήθηκε, στρογγύλεψε και έγινε η γνώμη μας.
Έμαθα να εκτιμώ το λίγο που πετυχαίναμε και να χαίρομαι μόλις για τον ένα παραπάνω που ερχόταν σε μια δράση μας
Και να μετατρέπω την απογοήτευση σε πείσμα εις πείσμαν


Αν μου ζητούσαν να σταματήσω σε μια μόνο στιγμή απ’ την συμμετοχή μου στον εθελοντισμό που θα τη θεωρούσα σαν πιο σημαντική, μάλλον θα μενα αμήχανη. Γιατί δεν υπάρχει καμιά πιο σημαντική. Όλες με εγκοπές και βαθουλώματα ενώνονται, συνταιριάζονται το ίδιο δυνατά.

Ανοίγω το συρταράκι της μνήμης. Βγάζω φωτογραφίες και τις κοιτώ. Μας κοιτώ. Αρχή της χρονιάς. Όλο έξαψη προγραμματίζουμε. Καταιγισμός ιδεών για στόχους εφικτούς αλλά και πέρα απ’ αυτούς. Ύστερα…Μια δράση. Αγωνία και ένταση. Έρχονται; Πόσοι έρχονται;
Μέχρι να ξεκινήσει. Γιατί μετά φτάνει ένας που θα ρωτήσει κάτι και νοιώθεις καλά. Νοιώθω καλά. Ακόμα και τόσον καιρό μετά
Μπορώ να νοιώσω ακόμα την ευχαρίστηση που μας έδωσε η σύνταξη του πρώτου μας κειμένου ή οι αυθόρμητες ευχαριστίες ενός γονιού σε κάποια μας δράση ή το πώς μια φαινομενικά αποτυχημένη εκδήλωση είχε ενδιαφέρον για έναν που στάθηκε δειλά στο τέλος για να ζητήσει πληροφορίες ή ή ή…..

Δεν είμαι ξεχωριστή από σας. Είμαι σαν και σας. Σαν και σας που μπορείτε και χαίρεστε με το λίγο και το μικρό βήμα που τα δικά σας, τα δικά μου, τα δικά μας πόδια, κάνουν.
Κι αυτό που θέλω,
είναι να νοιώθω πως η πλάτη μου είναι πλάι στις δικές σας σ’ αυτή τη διαδικασία. Να σπρωχτεί η ρόδα, η ρόδα που χει κολλήσει ή που κολλάει συχνά και να γυρίσει η ζωή να φανεί η άλλη της, η όμορφή της πλευρά

Λένε πως το να πηγαίνεις κόντρα σε μόδες, σ’ όσα σου σερβίρουν, σ’ όσα γυαλίζουν και να προτείνεις έναν άλλον τρόπο σκέψης αντίθετα στο ρεύμα, είναι ένα είδος επανάστασης. Η επανάσταση που έχουν ανάγκη οι μέρες μας.

Κι αν ο άλλος τρόπος ζωής αυτό πραγματικά είναι, τότε, επιλέγω να μένω στις γραμμές της

Υ.Γ.Κατ' εξαίρεση μια ιστορία εθελοντισμού όπως γράφτηκε και διαβάστηκε τον Ιούνιο του 2010 στο αίθριο του Πανεπιστημίου για την ημέρα συλλογικότητας αφιερωμένη στις διάφορες και διαφορετικές ομάδες με ευχές για καλά ξεκινήματα