Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

επιεικώς





Επιεικώς μετρίου  αναστήματος
-μην κι έχω περισσότερο;-
Είναι που λέγεται πως κάποτε
πρέπει να αρθεί
(και πώς να γίνει σαν δεν το χεις….)

Ο λόγος
σε φεύγα κι ερχομό
ανάμεσα
Κι ύστερα κλαίγεσαι
(ποιος διάλεξε- την τύχη μου!-
τα δίχτυα που τυλίγουνε
τα θέλω;)

Ξυπνάς ένα πρωί
σε μια θολήν ημέρα
Σκι-ασμένη
Κάπου θα βρέχει λέει
το ανακοινωθέν
Εσύ μονάχα ξέρεις
Τα πράγματα τα θόλωσε
Ο δικός σου φόβος
(όλο ξεχνάς να καθαρίσεις τα γυαλιά
που φαίνονται τα σύνορα του κόσμου
που δεν έχεις)

Τρως λέξεις κι όλο  τρώγεσαι
δέκα φεγγάρια σκοτεινά αδειάζεις
-ο ουρανός δε σώνεται-

ξέρε το
χάρη σου απο-μένει κι
είναι νερό που ακόμα τρέχει

ω, Ας μη
φιλοσοφούμε άλλο
στην μια απάντηση που παίρνεις
(και μεταξύ μας….πόση προοπτική –ανοίγματος-
χωρά
στο αύριο που σου φεύγει;)



φωτογράφος Μαρία Βασιλοπούλου

2 σχόλια:

Mariela είπε...

Καλή χρονιά Μεριλάκο...
οι λέξεις σου ας είναι μια πηγή έμπνευσης και σκέψης για όλους μας!!
σε φιλώ

meril είπε...

@Mariela

Με καθυστέρηση
ευχαριστώ για τις ευχές
Αντεύχομαι για μια χρονιά με υγεία και αγάπη
Να είσαι καλά Μαριελίτα!