επιεικώς

Επιεικώς μετρίου  αναστήματος

-μην κι έχω περισσότερο;-

Είναι που λέγεται πως κάποτε

πρέπει να αρθεί

(και πώς να γίνει σαν δεν το χεις….)

Ο λόγος

σε φεύγα κι ερχομό

ανάμεσα

Κι ύστερα κλαίγεσαι

(ποιος διάλεξε- την τύχη μου!-

τα δίχτυα που τυλίγουνε

τα θέλω;)

Ξυπνάς ένα πρωί

σε μια θολήν ημέρα

Σκι-ασμένη

Κάπου θα βρέχει λέει

το ανακοινωθέν

Εσύ μονάχα ξέρεις

Τα πράγματα τα θόλωσε

Ο δικός σου φόβος

(όλο ξεχνάς να καθαρίσεις τα γυαλιά

που φαίνονται τα σύνορα του κόσμου

που δεν έχεις)

Τρως λέξεις κι όλο  τρώγεσαι

δέκα φεγγάρια σκοτεινά αδειάζεις

-ο ουρανός δε σώνεται-

ξέρε το

χάρη σου απο-μένει κι

είναι νερό που ακόμα τρέχει

ω, Ας μη

φιλοσοφούμε άλλο

στην μια απάντηση που παίρνεις

(και μεταξύ μας….πόση προοπτική –ανοίγματος-

χωρά

στο αύριο που σου φεύγει;)

φωτογράφος Μαρία Βασιλοπούλου