Μόνο

Δυο μέρες είναι που σ’ αγαπώ…

( και να μ’ άκουγε η κυρα-Λένη η μάνα μου….)

Όλα μανούλα μου γίνανε νερό και τρέχουνε και χύνονται χάνονται και γω τι θαρρείς… έβαλα μια τρεχάλα! Τα πόδια φτάσανε στην κεφαλή μου μα το πρόλαβα! Εκείνο το σ’ αγαπώ το πρόλαβα στο τσακ σαν έξοδο κινδύνου την ώρα του χαμού.

Δυο μέρες

Μόνο;

Ψέματα! Δύο και κάτι…. Άντε κάν τις δυόμισι μα έτσι κι αλλιώς η μέτρηση η αντίστροφη ξεκίνησε

Μόνο;

Aχ…. Πώς μετριέται ο  χρόνος αν όχι με όσα γίνονται ή δε γίνονται; Και με τη φθορά βέβαια μα τι μας νοιάζει αυτό, ακόμα τρέχουμε εμείς….

Που λες …..Όσα ήταν να συμβούν συνέβησαν ….

Γιατί…. Παραπάνω απ’ όσα βλέπεις την ώρα που και σένα η  καρδιά σου είναι ανοιχτή δε θα δεις. Μόνο την ώρα εκείνη. Λοιπόν; Ό,τι ήταν να δω το είδα πια -λαχτάρα φόβο κι ένα κουβάρι λέξεις ανάκατες- κι ό,τι να μου μιλήσει μίλησε. Στο νυχτερινό σου μονοπάτι βάδισα κι ας αμφιβάλεις. Και σε είδα. Όπως φοβόσουν κι όπως το λαχτάραγες  και πάλι όχι. Μόνο που τέλειωσε.

Ο χρόνος τέλειωσε

 κι όλα γυρίζουν πίσω

Αν με είδες; Ναι πού να με πάρει! Με είδες όπως κανένας και ποτέ τη γύμνια μου

Δυόμιση μέρες; Τι λέω….Κιόλας πολλές…. Μέτρησέ τις ώρες και λεπτά και δεύτερα και κλάσματα….

Μόνο;

Πόσο μετριέται το πολύ;

Δυο μήνες δούλεψα κάποτε σε μέρος που μ’ έτρωγε κι είπα αυτοί οι δυόμισι μήνες θα λείπουν απ’ τη ζωή μου. Όπου και να πάω ό,τι και να κάνω όσα και όσο  να ζήσω θα λείπουν. Πεταμένοι είναι κι έχω την έλλειψή τους. Θα αναζητώ το χρόνο που μόνο ανάσα έπαιρνα κι αυτήν από τις πλάτες

Γι’ αυτό μη λες «μόνο;» οι μέρες που θα ρθουν οι ώρες τα λεπτά τα δεύτερα θα χουν το σημάδι σου

Τότε γιατί;

Πριν να βαφτούνε οι πράξεις και τα λόγια με της αδικίας το χρώμα, ο έρωτας που ναι ακόμα ροδαλός και φρέσκος σαν αυγινό τριαντάφυλλο αμύριστο πετάξει, κλείνω την πόρτα για να σφαλίσω χρώματα και μυρωδιές και την ανάσα του

Δυο μέρες….

Ναι, μάλλον μόνο δυο μέρες. Μα τυχεροί είμαστε. Την ουτοπία κυνηγώντας αγγίξαμε μιαν άκρια της. Το νομίσαμε έστω

Δυο μέρες…..

Κι αυτό πολύ