Aμοντάριστα Πλάνα (το 5)

Θα ρωτήσω
πως να σ' ακούσω
μ' εμποδίζει της καρδιάς μου
το τύμπανο

Μάτια αντικρίζουνε μάτια. Σκούρα σκούρα στο χρώμα του θανάτου. Λίγο βουλιάζουν πουλιά στις φωλιές τους με σκέπη θλίψης γελάστε μου λίγο γελάστε μου.
Χείλη λεπτά σφιγμένα δεν καρτερούν δεν το βλέπεις αδημονούν
Θέλουν και δε ρωτούν τα δικά σου

Ποιο είναι κείνο το φιλί
που αιώνιο τάχα μένει

Εκεινής είναι γαλάζια. Βλεφαρίδες μαύρες ώριμα στάχυα τα μαλλιά αυτιά κοχύλια ρόδινα χείλη. Γεμάτα Στήθη εικοσάχρονα πλωριά και μια ελιά ανάμεσά τους το νου να παίρνει.
Να σε χαρώ ομορφιά μου Αφροδίτη στη γη ο αέρας της νιότης η αυθάδεια της νιότης η αφέλεια της νιότης

ΑΥΤΗΝ εγώ θα την πάρω
Σώπα μωρέ! Αυτή είναι καλονή
Κι ΕΓΩ σου λέω θα την πάρω. Κοτοπουλάκι είναι. Δεν την βλέπεις; μόνο όμορφη

Θα σε θελήσει;

Θα τη ΡΩΤΗΣΩ; Μια ξανθιά είναι μόνο

Τα μαύρα απέναντι στα γαλάζια. Πέφτει το ζάρι κερδίζουν τα πρώτα. Το γαλανό υποκύπτει.

Μ' αρέσεις. Σ' αρέσω. Θέλεις; θέλω.

Αργά τρυφερά. Γρήγορα βιαστικά. Έτσι αλλιώς. Εδώ αλλού.

Κάτσε να μιλήσουμε.

Τι να πούμε; βιάζομαι τρέχω έχω δουλειές δουλειές πάλι δουλειές

Αγάπησέ με μόνο αγάπησέ με

Άσε με καημένη. Ντύσου! πως είσαι έτσι ντύσου! Γίνε λίγο άνθρωπος
τι θες και μιλάς; αφού δεν ξέρεις

 Σιγά που ξέρεις

 Τίποτα δεν ξέρεις

 Σκάσε βγάλε το σκασμό πια

και πάλι θα ρθω
θα με δεις
μα δε θα με γνωρίσεις

Γιατί δε μ' αγαπάς;

Ωχ, πια δε σ' αγαπώ και δε σ' αγαπώ όλο γκρίνια. Να σαι στην ώρα σου κοίτα και βάλε ένα ρούχο της προκοπής

 θα βγεις μπα! που θα πας στη Μαρία; Ποια είναι η Μαρία πού τη γνώρισες πότε γιατί δεν την ξέρω Ψέματα! Λες ψέματα!
Βάφεσαι γιατί βάφεσαι για ποιον; θέλεις άλλον; έχεις άλλον!

Κι είμαι μπροστά σου εδώ
γυμνή
μα δε με βλέπεις

Είσαι ψεύτρα! Ψεύτρα! Πηδιόσουν! Με ποιον πηδιόσουν; Πού; Την αλήθεια! Πες μου την αλήθεια!

κι αν την αλήθεια γύρεψα να βρω
ποτέ μου δεν την είδα

Ορέ πούστη μου
ποια αλήθεια; Να με πηδάς θέλεις
Ρώτησέ με τι θέλω πως θέλω αν θέλω
ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ !

Γαλανά κοπίδια και μαλλιά ανεμίζοντα. Η αμαζόνα ζητά την εκδίκησή της
Στο διάβολο τα μαύρα μάτια τα χείλη τα κουρσάρικα τ' αλήτικα τα χέρια στο διάβολο!
Μόνο για την κάβλα τους

και κυνηγός εβγήκα

Και εγένετο. Άκης και Σάκης και Γιάννης και Νίκος και Αντρέας και πάλι Αντρέας και Χρήστος
και τέλος ουκ έσται

Ως να σβήσει η ομορφιά μου να μην την φοβούνται να μ' αγαπούν να μ' αγαπούν
Ως να δύσει η μέρα κι η νύχτα και να ρθει άλλη μέρα και πάλι να μ' αγαπούν όλες τις ώρες και τα λεπτά και τα δεύτερα ως ν' ασπρίσουν τα μαλλιά μου να θολώσουν τα μάτια μου να πέσουν τα στήθη μου κι η ελιά άκαρπη

γυμνή θα περιφέρομαι
αναμεσό σας
κι όποιον με δει
θ' ακολουθήσω

 στους αιώνες