Μου χρωστώ
-όπως και
να το δει κανείς-
Μα έναςμαμουντιές δε βρίσκεται
στην τσέπη
Αλόγιστα τους σκόρπισα
Γυρεύοντας μια στάλα
Λάλον ύδωρ
Ποιος να το δώσει
οι ουρανοί κλειστοί
Κι η θάλασσα στα τρία μέτρα
όλο μου φεύγει….
Κρατώ ακόμα θύμησή της
Νερό γλυφό
-καθρέφτη
από ταξίδι
που αγκυλώνει-
Άμμος πυρή
Κι ούτε ένα αρμυρίκι
Χαλάλι να μου γίνει…..
2 σχόλια:
Η τσέπη μας αδειανή
αλλά χαλάλι μας
Φτάνει να κρατά η καρδιά...
πολλά φιλιά
@ ποιω-ελένη
αρκεί
έτσι λέω κι εγώ
φιλιά!
:))))
Δημοσίευση σχολίου