Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

αντί για σχόλιο.....

"Μερικές φορές όταν ακούω την ηλικία μου ξαφνιάζομαι. Σκέφτομαι πως μια γυναίκα στα τριανταέξι  είναι μεγάλη γυναίκα. Και μετά συνειδητοποιώ πως τόσα είναι τα χρόνια μου και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν αφού εγώ νιώθω κοριτσάκι, ένα κοριτσάκι τριάντα πλας με δυο μωρά στο διπλανό δωμάτιο. Τις προάλλες σε μια δημόσια υπηρεσία παρατηρούσα δύο γυναίκες γύρω στα εβδομήντα μπροστά σε κάποιο γκισέ. Η μια τους έψαχνε ένα χαρτί στην τσάντα της και η άλλη όλο αγωνία τη ρωτούσε. “Μα καλά βρε κορίτσι μου, πού το έχεις βάλει;” Σκέφτηκα πως αν μπορείς στα εβδομήντα να νιώθεις και να δηλώνεις κορίτσι, τότε σίγουρα μπορείς στα τριανταέξι και στα σαράντα και για όσο αντέχεις. Ένα κορίτσι στα ενενήντα  πέντε  με το πιο ζαρωμένο χαμόγελο του κόσμου. Γιατί έτσι, γι’αυτό"
 http://karagiozaki.blogspot.gr/

Το διάβαζα κι ήθελα κάτι να πω. Όχι να σχολιάσω. Να μιλήσω θέλησα σ' αυτή τη νέα γυναίκα που δεν την γνωρίζω -και την περνώ εικοσαετία και βάλε-και μ' έκανε να χαμογελάσω. 

Ήδη υποπτεύεται τη μεγάλη αλήθεια. 
Για το περίεργο διψασμένο παιδί μέσα σου, που  κουβαλάς. Που σε τρώει και  το τρως, σε θρέφει και το θρέφεις. Σε σπρώχνει,  σε ανακατεύει,  σε πηγαίνει πίσω μπρος.
Πότε πότε ξεχνιέσαι και του αφήνεσαι, πότε πότε του αγριεύεις
Μα είναι ό,τι σε κρατά ζωντανή. Ό,τι σε γεμίζει, ό,τι αφήνει το λιγότερο δυνατό χώρο για το άλγος. Το άλγος που συνοδεύει το νόστο του ανείπωτου, του ανείδωτου.Του ξεχασμένου, του μη...

Κι αυτό είναι κάτι που πιο πολύ το μαντεύεις το διαισθάνεσαι παρά που το ξέρεις.

Η ηλικία, η φθορά σου είναι μια αλήθεια που  όσο σε γονατίζει άλλο τόσο σε πεισμώνει
Κι όσο σου κλείνει παραθύρια, τόσο η ψυχή βρίσκει χαραμάδες και ξετρυπώνει πράματα βοηθητικά

Θυμάμαι τον αδερφό μου άρρωστο στο τελευταίο στάδιο, πετσί και κόκαλο γινωμένο κι η φλόγα στα μάτια του να ναι τόσο ζωντανή που έλεγα.... θα καεί...μοναχός του θα καεί...

Είναι κι αυτός ένας τρόπος να φεύγεις. Να λυώνεις και να χάνεσαι από ζωή.
 Από την ανάγκη για ζωή


Καλό απόγευμα να χετε




10 σχόλια:

karagiozaki είπε...

λυπάμαι πολύ κορίτσι.
να είσαι καλά :)

meril είπε...

@karagiozaki

η αναφορά σ' ένα τέτοιο προσωπικό γεγονός ήταν μόνο από θαυμασμό στη φλόγα της ζωής που επιμένει ως την ύστατη ώρα
κι όχι για άλλο λόγο

καλό βράδυ

karagiozaki είπε...

το ξέρω κορίτσι.
δεν σκέφτηκα κάτι άλλο. :)

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

όσο κορίτσι ή αγόρι είσαι ζεις...
σαν πάψεις να είσαι, γέρνεις και πεθαίνεις....

ποιώ - ελένη είπε...

τη θερμή μου υποστήριξη
Μέριλ μου
φιλί

meril είπε...


@karagiozaki

καλημέρες!

meril είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

να μείνουμε λοιπόν παιδιά της εφηβείας αγόρια και κορίτσια....

καλημέρα!

meril είπε...

@ποιω-ελένη

σ' ευχαριστώ Ελένη
εκτιμώ πολύ την παρουσία σου
να το ξέρεις
και όχι μόνο εδώ...

καλημέρα!

blackbedlam είπε...

Γεια σου Μέριλ.
Να που με άγγιξε, μου έφερε στο νου τότε που άκουσα την μητέρα της φίλης μου να λέει
"Πρέπει να πάρω τα κορίτσια τηλέφωνο"
Και το έλεγα στη φίλη μου εντυπωσιασμένη.
Ακούς, η μάνα σου ήθελε να πάρει τα" κορίτσια" τηλέφωνο!
Και χαμογελούσαμε με συγκατάβαση.
Η μητέρα της φίλης ήταν τότε 45 χρόνων.
Το θυμήθηκα όταν πια ήμασταν 50ντάρες, μεγαλύτερες από ότι ήταν η μητέρα της φίλης και το κουβεντιάζαμε και με τα υπόλοιπα "κορίτσια", τις δικές μας συνομήλικες φιλενάδες.
Είχαμε γίνει "κορίτσια" και εμείς!
'Εχοντας την φλόγα στα μάτια και στην καρδιά, έχοντας ακόμη την όρεξη για ζωή και αγώνα, έχοντας στο νου μας την εικόνα των 20-25 μας χρόνων,τόσο που όταν στο δρόμο συναντούσαμε εκείνους τους μεγάλους καθρέφτες και βλέπαμε το πρόσωπό μας ξαφνιαζόμασταν και περνούσαν κλάσματα δευτερολέπτων ίσα με το να συνειδητοποιήσουμε ότι ήμασταν εμείς,τα "κορίτσια".
Να είστε καλά.

meril είπε...


@blackbedlam

καλημέρα
χαίρομαι που σε βλέπω(με το να με τ' άλλο χαθήκαμε)

"κορίτσια" μήπως δεν είμαστε;
όσο έχουμε "τη φλόγα στα μάτια" όπως λες τη δίψα στην καρδιά
μόνο ο καθρέφτης θ' απορεί
Μα ας τον να λέει
Τι λόγος του πέφτει;