Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Ένας έρωτας


Περνώντας τα χρόνια, δε μπορεί θα χεις αντιληφθεί πόσο συχνά η κουβέντα γυρνά σε παλιές αγάπες…σε παλιούς έρωτες… και με συγκίνηση τα θυμάσαι αν και δεν ξέρω πια αν είναι ο χρόνος αυτός και μόνον που έχει αμβλύνει γεγονότα και συναισθήματα κι έρχονται εξωραϊσμένα από της μνήμη τα συρτάρια, τα συχνά αρωματισμένα…αναρωτιέμαι αν η συγκίνηση είναι  για τα ίδια, για  όσα χάθηκαν πια ή για τη νιότη που ανεπιστρεπτί μας άφησε; Και καταλήγω στο δεύτερο συμπέρασμα γιατί είμαστε τόσο εγωκεντρικά πλάσματα που μόνο τον εαυτό μας κλαίμε…

…………………………………………………………………………………….
Έρωτες λοιπόν… Μπορεί ο έρωτας να ναι διαχρονικός; Το σκίρτημα της καρδιάς αιώνιο; Το τρέμουλο στα μέλη που λιγώνονται από τη λαχτάρα, διαρκές;

Λένε πως όχι…. Πως τίποτα για πάντα δεν κρατά…

Και τότε εμένα γιατί η καρδιά μου σφυροκοπά και μόνο στ’ άκουσμα του ονόματός του; Γιατί κι ας ξέρω τα πολλά του ελαττώματα κι ας βάζω σ’ αυτά τόσα κι άλλα ακόμα  ποτέ ποτέ να τον αρνηθώ δε γίνεται κι ας είναι επιλογή μου. Επιλογή μου να μη ζω κοντά του… Κοντά στον έρωτα μου τον αληθινά μεγάλο ….
Στον τόπο μου…
Απογοητεύτηκες; Γιατί; Είναι η αλήθεια μου… έπρεπε να φύγω για να διαπιστώσω πόσο μ’ έχει κυριεύσει και πάντα δεσμώτης του θα είμαι…
Επιλογή μου ήταν. Ήθελα εγώ να φύγω. Ν’ ανοίξω τα φτερά μου χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς και…

Και σαν έφυγα μου ρθε σαν τρέλα. Όχι, που απομακρύνθηκα από τους δικούς μου. Όχι. Αυτός ο άνεμος μου λειψε και κεινα τα βουνά. Τα βουνά τα τραχιά και τ’ άδεντρα. Το πέλαγο το φουρτουνιασμένο μου λειψε και οι δρόμοι με τα κακορίζικα δέντρα, τα σπίτια το να πάνω στ’ άλλο και οι μουσικές και οι κουβέντες και όλα …όλα…όλα
Και με θυμάμαι να γυρίζω και να μαι στην πλατεία Ελευθερίας, που εμείς ποτέ δεν τη λέγαμε έτσι, μα πάντα Τρεις Καμάρες, σε ανάμνηση των Καμαρών του Μοροζίνη κι ας μην βρίσκεται πια ούτε ίχνος τους, και να πέφτει το βράδυ, έτσι όμορφα που πουθενά αλλού και να αναρωτιέμαι πως γίνεται να μαι, να υπάρχω σ’ άλλον τόπο….
Και το χε πάρει πρέφα κι ο καλός μου, πόσο οδυνηρά πολύτιμος μου ήταν και στις αρχές όλο και παραπονιόταν
«Μ’ αγαπάς… μ’ αγαπάς …αλλά…μετά απ’τη Κρήτη»
Μέχρι που το πήρε απόφαση πως έτσι είχαν τα πράματα και δεν το ξανάπε

Και το είπα και πριν, δεν είναι πως δεν ξέρω τα κουσούρια του … Την αναρχία που τον δέρνει…. την εγωπάθεια….. το ανόητο αντριλίκι   συνοδευμένο από χιλιάδες σφαίρες ….τη ζωοκλοπή …
Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθώ;
Τον οικιστικό χαμό; Το χάος στους δρόμους; Τα νταηλίκια χωρίς ουσία;…
Αλλά θυμάστε  το τραγούδι που έλεγε η Βέμπο «μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου γιατί ναι βλέπεις ο άνθρωπός μου» ε, κάπως έτσι ….

Είναι που κυλά στο αίμα μου…

Άμα ακούν πως είμαι από την Κρήτη ανοίγουν το στόμα θαυμαστικά «Α! τι ωραία» και τέτοια μα, πίστεψέ με εγώ όχι δεν καμαρώνω.
 Εγώ δε θαυμάζω, ένα αγκάθι χωμένο μέσα μου με ματώνει. Κάθε φορά που γίνεται κάτι άσχημο… κάθε φορά που γυρίζω και κάτι έχει χαθεί …
Και δε λέω μερικά πράματα αντικειμενικά άμα τα κρίνεις απέξω μπορεί ν’ αλλάζουν ή μάλλον σίγουρα αλλάζουν για καλό.
 Άμα τα βλέπεις άμα είσαι απέξω …
Μα εγώ δεν μπορώ να είμαι…

Όσο μεγαλώνω νοιώθω την ανάγκη του γυρισμού. Της επιστροφής στη μητρική κοιτίδα κι ας το ξέρω πως είναι ανόητος συναισθηματισμός …
Αναρωτιέμαι αν  υπάρχει τίποτα εκεί για μέςνα αφού ο τόπος είναι άλλος πια και ίσως αυτό που γυρεύω εγώ να μην υπάρχει.
Και να ναι μόνο μια φαντασίωση, ένα μέρος ονειρικό στο μέσα μέρος της καρδιάς.


2 σχόλια:

gyristroula2 είπε...

Μεριλού,οι μεγάλοι έρωτες δεν αντέχουν τη συγκατοίκηση. Καλά έκανες και ζεις μακριά του, έτσι τον κρατάς ζωντανό. Φιλιά....

meril είπε...

@gyristroula2

...έτσι είναι κατά πως φαίνεται....
Αλήθεια εσύ θα χες να πεις περισσότερα πάνω σ' αυτό....έτσι δεν είναι;