Ο λαγός

O λαγός ήταν σε μια μικρή λεκάνη. Τον περιεργάστηκε. Σκούρο κρέας, λιγνά κόκαλα, μακρύ το λίγο κορμί.
Της τον είχαν φέρει το απόγευμα. Τον κρατούσε ο γιος απ’ τα πόδια θριαμβευτικά σαν λάφυρο μάχης αναπάντεχης
Τον είχε κοιτάξει ερωτηματικά
Τονε βγάλανε τα σκυλιά…. φοβήθηκε ο χαζός…. πήγε στη ρίζα της ελιάς και στάθηκε…. τονε βλέπει ο μπαμπάς … μπαμ του δίνει μια στο κεφάλι με τη μαγκούρα…. πάρτον κάτω…

Και τα πε μονομιάς, μην του φύγουνε οι λέξεις, μη δεν τις προλάβει κι
ύστερα της τον άφησε πάνω εκεί στο τραπέζι, με τις λεπτομέρειες του απρόσμενου συμβάντος σε επανάληψη ξανά και ξανά, αναψοκοκκινισμένος, με μπόλικες χειρονομίες και φθόγγους ακατάληπτους αδύναμος ακόμα να το χωρέσει μέσα του

Μη σου ξεφύγει λέξη! πρόλαβε και του φώναξε ο πατέρας …..Αυτό έλειπε….να μας καρφώσει κανείς…. Κι άντε ξεμπέρδευε….μουρμούρισε πλησιάζοντάς την
Κι ύστερα από μια στιγμή….Σκέψου να ταν εδώ ο πατέρας σου…. Τι θα λεγε;

Τι θα λεγε…..Ο πατέρας της….
Πώς έρχονται όλα δια μιας μπροστά σου….
Χέρια αεικίνητα και μάτια ζωηρά όλο δύναμη ολοζώντανα στη θύμηση….
Τι θα λεγε…..
Είχε ένα στόμα όλο ιστορίες κι ανάμεσά τους κυνήγια ….
τα κυνήγια ….για την επιβίωση
(το παιχνίδι ήρθε αργότερα)
Ως και κείνη είχε προλάβει αυτοκίνητα που ριχναν τα φώτα κι ο λαγός τα χανε…

Τα χανε ….Από τότε …. τα χανε ο χαζός…. μουρμούρισε με τρυφεράδα κι άρχισε να τονε πλένει
Με κρασί. Σαν πεθαμένο άνθρωπο