VI. ΑΛΟΗ ΚΑΙ ΣΑΠΩΝΑΡΙΑ Στον Γεδεών Γκουτσούμπα, στον Άδη
Το νερό δεν είναι ποτέ ζεστό στην μπανιέρα, μόλις ανοίξεις το ντουζ, όσο κι αν το σπρώχνεις στο κόκκινο. Το απόθεμα των υδραυλικών σωλήνων εκστομίζει κρύο κι αναφυλαξία. Εκείνη τη στιγμή το χάος ανάμεσα σ’ επιθυμία κι εντολή, έχεις όλο το χρόνο να σκεφθείς, πολύτιμα δευτερόλεπτα ανακωχής, το σώμα σου στις ελάχιστες παραμορφώσεις του: ο νεκρός χρόνος της θέασης ενός σπίλου, ένας καλόγηρος που κατασκήνωσε σε μια πτυχή του γλουτού σου μοναχός και παραδείσιος από μηνός και πλέον, η αντίστροφη ανάπτυξη μιας τρίχας που εξελίσσεται ερήμην σου σε απόστημα, μια επίμονη φαγούρα στους όρχεις. Έχεις όλο το χρόνο μέχρι να φτάσει ζεστό το νερό στη σωλήνα να ψάξεις το σώμα σου στις ελάχιστες μεταλλάξεις του, το εξωτερικό που αναβλύζει και σου γλύφει τους μηρούς ρυάκι που αλλάζει θερμοκρασία κρύο, ζεματιστό, επιθετικό διακόπτει την ενασχόλησή σου με τον εξωτερικό σου εαυτό, που όσο κι αν τον ψάχνεις νυχθημερόν, σου φαίνεται πως δεν θα επικοινωνήσεις ποτέ μαζί του: από το κρύο ντουζ στο ζεστό κι απ’ το καυτό στην οδύνη το σώμα αποτραβιέται, θέλει να αποφύγει το επώδυνο ερέθισμα, ως τα άκρα κι ας είναι μόνο τα δάκτυλα σομελιέ της καθημερινής σου δοκιμασίας, αφού κανένας δεν σου απάντησε ακόμη πως ξεπλένονται τα σπλάχνα, τα σηκώτια σου πως ζεματίζονται.
Ποιος ποτίζει την κοιλιά το λεπτό και παχύ έντερο που πλέον ξεχυλίζουν από παντού και σου αποκρύβουν τη θέα. Εκεί κάτω όμως, η ζωή γλιστράει σε απόσταση χειρονομίας, αρκεί μόνο να απλώσεις τα χέρια σου να τα καθοδηγήσεις, έτσι που ανάμεσα στις σαπουνάδες στην αλόη και τη σαπωνάρια, ακόμη πιο καυτό κι απ’ το ζεστό νερό, να κυλήσει αβίαστα στα μπούτια σου το σπέρμα, όμοια κι η ψυχούλα σου ξέφυγε
Αναρωτιέμαι γιατί επιλέγετε να θάψετε ένα ποίημα στο νήμα σχολίων που ελάχιστοι θα δουν Αν το κάνατε για μένα και μόνο πιστέψτε με θα προτιμούσα να μου τα πείτε με τα δικά σας λόγια
Θα ήθελα να σας συστήσω να επισκεφτείτε άλλη σελίδα Μάλλον είσαστε σε λάθος χώρο και μα την αλήθεια δεν είναι να χάνει κανείς το χρόνο του περιφερόμενος άσκοπα
12 σχόλια:
Να σου προτείνω κάτι;
Με τροπο απλό να συμμετέχεις κι εσυ σε αυτον εδω τον διαγωνισμο που γινεται μεταξυ μας!
Γραφεις καλά, δώσε μας κάτι ακομη!
http://spirogyrismata.blogspot.com/2011/04/blog-post.html
Λιτό, λεπτές απέριττες γραμμές
μου άρεσε.
Γεια σου, Μέριλ.
Β.
@Coula
Σ' ευχαριστώ
και για την επίσκεψη και για την εκτίμηση
Επίσης για την πρόσκληση
όμως τούτη τη φορά δεν θα τα καταφέρω
Μιαν άλλη φορά...ίσως
@ΑιμίλιοςEmilious
Σ' ευχαριστώ πολύ Αιμίλιε
Να σαι καλά
VI. ΑΛΟΗ ΚΑΙ ΣΑΠΩΝΑΡΙΑ
Στον Γεδεών Γκουτσούμπα, στον Άδη
Το νερό δεν είναι ποτέ ζεστό
στην μπανιέρα, μόλις ανοίξεις το ντουζ, όσο
κι αν το σπρώχνεις στο κόκκινο. Το απόθεμα
των υδραυλικών σωλήνων εκστομίζει
κρύο κι αναφυλαξία. Εκείνη
τη στιγμή το χάος ανάμεσα
σ’ επιθυμία κι εντολή,
έχεις όλο το χρόνο να σκεφθείς,
πολύτιμα δευτερόλεπτα ανακωχής,
το σώμα σου στις ελάχιστες
παραμορφώσεις του: ο νεκρός χρόνος
της θέασης ενός σπίλου,
ένας καλόγηρος που κατασκήνωσε
σε μια πτυχή του γλουτού σου
μοναχός και παραδείσιος
από μηνός και πλέον,
η αντίστροφη ανάπτυξη
μιας τρίχας που εξελίσσεται ερήμην σου
σε απόστημα, μια επίμονη φαγούρα
στους όρχεις. Έχεις όλο το χρόνο
μέχρι να φτάσει ζεστό το νερό
στη σωλήνα να ψάξεις το σώμα σου
στις ελάχιστες μεταλλάξεις του,
το εξωτερικό που αναβλύζει
και σου γλύφει τους μηρούς
ρυάκι που αλλάζει θερμοκρασία
κρύο, ζεματιστό, επιθετικό
διακόπτει την ενασχόλησή σου
με τον εξωτερικό σου εαυτό,
που όσο κι αν τον ψάχνεις νυχθημερόν,
σου φαίνεται πως δεν θα επικοινωνήσεις
ποτέ μαζί του: από το κρύο ντουζ
στο ζεστό κι απ’ το καυτό
στην οδύνη το σώμα αποτραβιέται,
θέλει να αποφύγει το επώδυνο
ερέθισμα, ως τα άκρα
κι ας είναι μόνο τα δάκτυλα
σομελιέ της καθημερινής σου δοκιμασίας,
αφού κανένας δεν σου απάντησε ακόμη
πως ξεπλένονται τα σπλάχνα,
τα σηκώτια σου πως ζεματίζονται.
Ποιος ποτίζει την κοιλιά
το λεπτό και παχύ έντερο
που πλέον ξεχυλίζουν από παντού
και σου αποκρύβουν τη θέα.
Εκεί κάτω όμως, η ζωή γλιστράει
σε απόσταση χειρονομίας,
αρκεί μόνο να απλώσεις τα χέρια σου
να τα καθοδηγήσεις, έτσι
που ανάμεσα στις σαπουνάδες
στην αλόη και τη σαπωνάρια,
ακόμη πιο καυτό κι απ’ το ζεστό
νερό, να κυλήσει αβίαστα
στα μπούτια σου το σπέρμα,
όμοια κι η ψυχούλα σου ξέφυγε
μες στο σιφόνι της μπανιέρας.
@Aν σας ενδιαφέρει
είμαι και εδώ
Αναρωτιέμαι γιατί επιλέγετε να θάψετε ένα ποίημα στο νήμα σχολίων που ελάχιστοι θα δουν
Αν το κάνατε για μένα και μόνο
πιστέψτε με θα προτιμούσα να μου τα πείτε με τα δικά σας λόγια
Στην επόμενη συνάντησή μας για καφέ θα σου τα πω με πολύ δικά μας λόγια.
@Αν σας ενδιαφέρει είμαι και εδώ είπε
Θα ήθελα να σας συστήσω να επισκεφτείτε άλλη σελίδα
Μάλλον είσαστε σε λάθος χώρο και μα την αλήθεια δεν είναι να χάνει κανείς το χρόνο του περιφερόμενος άσκοπα
Μόλις ξαναπιούμε καφέ θα το πούμε και αυτό.
@Αν σας ενδιαφέρει είμαι και εδώ
Προφανώς το διασκεδάζετε
Έχει καλώς
Ωκεανός λοιπόν....
ωσάν τον ομφαλό της ψυχής μου.....
Να'σαι καλά!!!
@Δήμητρα
Ωκεανός μικρή μου, ναι
Γι' αυτό και λίγοι τα καταφέρνουν στα βάθη τους να μη χαθούν
(μα αυτά εσύ τα ξέρεις ..δεν είναι έτσι;)
Να σαι καλά
Δημοσίευση σχολίου