Το μόνο μου Πάσχα....

Πάσχα προ των πυλών και ως κάθε χρόνο να μας απασχολεί κυρίως το που θα το περάσουμε……. Αν και αυτή η γιορτή χωρίς χωριό γιορτή δε νοείται. Έτσι κι έχουμε λοιπόν τίποτα κουμπάρους σπεύδουμε σε….. αναζήτηση της χαμένης παράδοσης και μιας ωραιοποιημένης παιδικής ηλικίας στην ελληνική ύπαιθρο, με τ’ αρνιά, αλλέως πως τους οβελίες, τα κοκορέτσια και τις γαρδούμπες. Άντε ν’ ακουστούν τα απείρου κάλους «δώσε κουμπάρε στο παιδί να φάει! Γάλακτος το αρνάκι! Βυζασταρούδι! Μόνο για του λόγου σας …» και άλλα τέτοια ειδυλλιακά και ευφρόσυνα και στο τέλος, όπως και στο τέλος κάθε γιορτής μια μελαγχολία να μας πιάνει Χώρια οι τύψεις!

«Καλά χρυσέ μου πως τρως έτσι! Κόντεψες να φας και τα κόκαλα! Να σ’ ανέβει τώρα η χοληστερίνη…» ( βλέπετε μια χοληστερίνη παντού ελλοχεύει ως τιμωρός των ολισθημάτων μας.)

Τώρα λοιπόν που πλην των άλλων μια διάθεση παλιμπαιδισμού μας καταλαμβάνει και μια νοσταλγία των χαμένων ημερών, στη μνήμη μου έρχεται το μόνο μου Πάσχα.

Τώρα που οι μέρες έχουν χάσει τη μυρωδιά τους, μπορώ να το αξιολογήσω, ναι, το μόνο μου Πάσχα. Στην αλλοδαπή. Μετανάστης. Αν και όχι οικονομικός. Την εποχή της πρώτης νιότης.

Δεκαετία του ’80 στην άλλοτε Δ. Γερμανία. Μια μικρή πολιτειούλα με 300 περίπου Έλληνες, μαγαζάτορες, επιστήμονες, εργάτες, πρώτης και δεύτερης γενιάς. Με σχολείο μητρικής γλώσσας και κάθε τρεις Κυριακές εκκλησία. Με καφενεία ελληνικά και κοινότητα να γιορτάζουν μαζικά ή διασπασμένοι όσα κουβάλησαν απ’ την πατρίδα.

Η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκινούσε πάντα με γκρίνια. Ο λόγος; Η χρηματοδότηση του Επιτάφιου. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο, που εκείνο το φεγγάρι ήταν αντιπολιτευόμενο της γραμμής του πατρός Κοσμά, ενός γεροδεμένου πάπαρου απ’ τη Μακεδονία, (που αργότερα αποπέμφθηκε για οικονομικές ατασθαλίες), το συμβούλιο λοιπόν δεν ήθελε να πληρώνει τον επιτάφιο και ακολούθως να φεύγει για άλλη κοινότητα (ο επιτάφιος εννοείται ). Ύστερα ήταν οι ώρες των ακολουθιών. Μια Σταύρωση βέβαια και μια Ανάσταση στο ξεπέταγμα. Μη νομίσετε τίποτα …..Μα ποια κοινότητα θα σταύρωνε τον Κύριο πρώτη και ποια θα τον ανάσταινε, αυτό να ξέρατε από πόσα κύματα πέρναγε……...

Ας είναι …Εκείνη την άνοιξη που λέτε ήμουν πρώτη χρονιά στα ξένα χώματα, μα μια χαρά την πέρναγα. Και το ψωμί της ξενιτιάς πολύ νόστιμο ήταν και πολύσπορο και ό,τι θες. Οι Γερμανοί, καθολικοί και Ευαγγελιστές είχαν γιορτάσει το Πάσχα τους τέσσερις βδομάδες πριν. Έτσι είχαμε ξεμείνει εμείς, μια φούχτα κόσμος να κάνουμε Ανάσταση, μέρα μεσημέρι.

Μάης. Το θυμάμαι σαν χθες. Πρώτο Σάββατο του μήνα και τα μαγαζιά να’ ναι όλη μέρα ανοιχτά. Τρεις το μεσημέρι μιας ηλιόλουστης μέρας. Να καταυγάζει το φως κι εμείς, πιστοί και άπιστοι, όλες οι κομματικές αποχρώσεις, με τα καλά μας φορεμένα και λαμπάδες ανά χείρας κατά τα ειωθότα, να πηγαίνουμε στην εκκλησία.

Ένα γκρι μωβ φουστάνι φορούσα με μια κορδέλα στη μέση που περίεργο πως προχθές την ξαναβρήκα καθώς ταχτοποιούσα ντουλάπες και συρτάρια. Κι έτσι όπως την έπιασα στα χέρια μου βρέθηκα στα ταξίδια του νου καλή ώρα που άλλα ξεκινώ να πω κι άλλα λέω….

Τι έλεγα λοιπόν;

Α! Για την εκκλησία, που τη φιλοξενούσε στο χώρο της η ευαγγελική, εκεί στο κέντρο της πόλης….

Είπε ο παπάς το «Δεύτε λάβετε φως..» ανάψαμε λαμπάδες και βγήκαμε έξω για τα περαιτέρω , όπως γινόταν και στην πατρίδα πριν ο καταιγισμός των βαρελότων αναγκάσει ιερείς και εκκλησίασμα να μείνουν στην ασφάλεια του μέσα χώρου.

Έξω η ζωή σε οργασμό. Άνθρωποι με τα ψώνια τους, αυτοκίνητα όπως και παντού σε αγχωμένη κίνηση, πουλιά αδιάφορα για τα συμβαίνοντα στο δικό τους χαβά.…ένα συνονθύλευμα ήχων. Φωνές …..τερετίσματα, κορναρίσματα όχι, αλλά μήπως λίγο ήχο κάνουν τα μηχανοκίνητα οχήματα;. ……………………

Και μεις να μαστε κεί. Πιστοί και Άπιστοι. Εκτός του κόσμου τούτου. Αριστεροί και Δεξιοί. Σε δική μας διάσταση, σε μια γέφυρα επικοινωνίας με ό,τι…..

Και κάποτε το άγγελμα ήρθε. Και αναφώνησε ο ιερέας που αργότερα κατηγορήθηκε για ατασθαλίες « Χριστός Ανέστη! » Και ο λαός ανταπάντησε από καρδιάς « Αληθώς Ανέστη » με φωνή μεγάλη και δάκρυα στα μάτια. Και για λίγο η πολιτειούλα της Baden – Burtemberg στάθηκε κι έμειναν οι γύρω με τις σακούλες στα χέρια να μας κοιτούν….. Να κοιτούν…

Μα μεις εκεί……

Καλή Ανά(σ)ταση σε όλους σας όπως κι αν το εννοεί καθένας