Διάλογοι 1

Γράψε μου μια ιστορία….

Ιστορία; Μα …αφού το ξέρεις….. Όλες για σένα τις γράφω

Για να τις διαβάσω. Μα κάνε με ηρωίδα,…. έστω σε μια…

Είσαι παντού και το ξέρεις. Είσαι αυτή που οδηγεί τις ιστορίες, αφού σε σένα καταλήγουν

Όμως θέλω να παίξω μέσα μια φορά, μόνο μια φορά…

Τι ιδέα…. Μαζί σου ζω πώς να σε αφήσω σ’ ένα χαρτί;

Και λοιπόν …. Ό,τι ζεις δεν μπορείς να το αποτυπώσεις;

Όχι δεν μπορώ, δε γίνεται.. Οι ήρωες μου είναι δεν είναι δικοί μου. Μπορεί να ρχονται από ζωές περασμένες μειγνύονται, αναμεταξύ τους. Είναι όχι οι θεοί μου, αλλά οι δαίμονές μου..

Μα είσαι ο αφέντης τους. Εσύ τους φτιάχνεις. Εσύ τους ορίζεις.

Στην αρχή μόνο. Μετά με τραβάνε, έχουν τη δική τους ρότα. Αυτοί με πάνε ή θέλουν να με πάνε κι ολοένα μαζί τους παλεύω. Μα πρέπει να τους ξεφορτωθώ, να γλιτώσω απ’ αυτούς, γι’ αυτό τους αποτυπώνω. Όσο πιο παλιοί είναι τόσο πιο μεταλλαγμένοι τόσο πιο γίγαντες σαρκοβόροι

Κι όμως …… ζούνε σε χρόνο και τόπο ….

Μην αυταπατάσαι…. Είναι το κουκούλι του μύθου που είναι κλεισμένοι, ο λόγος που τους χρωματίζει, όπως ποτέ στην πραγματικότητα. Είναι η ευκαιρία τους να υπάρξουν και η δική μου να λυτρωθώ, να απελευθερωθώ

Μπλέκεσαι με τόσα πρόσωπα… Τόσες γυναίκες…. τόσες μορφές που χάνω το λογαριασμό…. Χάνεσαι μαζί τους…. Καμιά φορά νομίζω δε θα σε ξαναβρώ. Σε τραβούν- έτσι το νοιώθω- σαν να ναι χέρια έτοιμα να σ’ αρπάξουν.

Λάθος. Όσο τις βάζω στο χαρτί τόσο ελευθερώνομαι. Τους δίνω χώρο χρόνο. Ανάσα δική τους. Όσο τις αποτυπώνω, τόσο τους δίνω ζωή να υπάρξουν χωρίς εμένα. Τις αποτυπώνω όχι για να ενωθώ μαζί τους, μα για να χωρίσω απ’ την έννοια τους, τη σκέψη τους.

Την έννοια και τη σκέψη τους; Μα τι μου λες; Πως σε τυραννούν άλλες γυναίκες …;. Πως το μυαλό σου δίδεται σ’ αυτές …. ; πως …..

Δεν το θέλω. Δε θέλω να φεύγω από σένα μα είναι η ανάγκη ….

Του άλλου;

Όχι. Είναι η ανάγκη να με μαθαίνω. Να μαθαίνω τις ανοχές μου. Τις αντοχές μου. Είναι η ανάγκη να σε ξαναγνωρίζω. Να σε ξανακαινουργιώνω. Να μη μου χάνεσαι. Να μη μου γερνάς. Και πάλι όχι εσύ. Αυτό που νοιώθω για σένα

Με αναζητάς –αυτό δε λες;-με αναζητάς μέσα από τρίτα πρόσωπα; Μέσα από πρόσωπα που φτιάχνεις; Μέσα από άλλα –έστω και χάρτινα- άλλα λόγια άλλα κορμιά; Αυτό δεν είναι παράλογο; Αφού είμαι εδώ…. Πάντα δεν είμαι εδώ;

Χανόμαστε. Μας παίρνει ο χρόνος και χανόμαστε. Φεύγουμε από όσα πιστεύουμε, απ’ όσα ζούμε, απ’ όσα αγαπούμε. Λίγο λίγο φεύγουμε. Σε αναζητώ. Τη μοναδικότητά σου. Ξέρεις πόσο εύκολα σκορπίζουμε; Τι θα μείνει από σένα που θα μου είναι γνώριμο;

Ναι. Μπορεί να τα φτιάχνω. Μα μόνο για να αναμετριούμαι μαζί τους. Να ξέρω πως είμαι εγώ που με τη θέλησή μου επιλέγω να μαι εδώ. Κι εσύ είσαι επίσης εδώ.

Σε τυραννούν όμως….Γιατί σε τυραννούν τόσο;

Ίσως γιατί η ευχαρίστηση που πήρα απ’ αυτούς (όταν υπήρχαν) δεν ανταποδόθηκε όμοια. Σαν να χω ανοιχτό λογαριασμό…. Μια ζωή μάλλον κακοπληρωτής ήμουν…

Ύστερα όλοι εμείς που γράφουμε ακόμα κι εγώ ένας μικρογραφιάς –έστω φιλόδοξος και επηρμένος- είμαστε οι καλύτεροι δέκτες αισθημάτων αλλά όχι δότες. Όχι, για πολύ τουλάχιστον. Η συλλογή συγκινησιακών εμπειριών είναι απαραίτητη φαινομενικά ή ουσιαστικά , σαν τον αέρα. Μα γρήγορα εγκαταλείπουμε ό,τι ερεθιστικά ενδιαφέρον φαινόταν ό,τι και να ναι αυτό

Γιατί οδεύουμε σε μια διαρκή και αέναη αναζήτηση. Ζούμε στη λίμνη και διαρκώς επιζητείται αυτό που θα ταράξει τα νερά

Κι εγώ; Εγώ, που συγκαταλέγομαι;

Είσαι η γη μου. Δε σου φτάνει αυτό; Σ’ εσένα ακουμπώ. Από σένα παίρνω δύναμη. Από σένα ξεκινώ, σε σένα καταλήγω.

Ηρωίδα, όμως;

Είσαι η ηρωίδα. Το καλύτερο μου κομμάτι. Κι έτσι περνάς στα γραφτά μου, το πνεύμα σου, η ψυχή σου κι αυτό που νοιώθω για σένα εκεί είναι. Την ώρα που θα αποτυπωθείς ίσως χάσεις την πραγματική σου υπόσταση κι εγώ σε χρειάζομαι, ζωντανή.

Όσο και τις συγκινήσεις σου….

Η συγκίνηση δίδει το χρώμα.

Ποιο είναι το σημαντικό νομίζεις;

Η πορεία προς την αναζήτηση είναι αναγκαία, για όλους. Καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας. Εγώ καταλαβαίνω τον εαυτό μου, κάθε φορά. Με βοηθά να ξέρω ποιος είμαι, που είμαι. Να επανατοποθετούμαι. Εσύ το διεκπεραιώνεις αλλιώς. Ίσως διαφορετικά. Μα και συ αναζητάς, αλλιώς δε θα σουν εδώ μαζί μου. Είμαι η συγκίνησή σου. Το δικό μου ευμετάβολο, το ασταθές, το εκρηκτικό όσο κι αν φορές σε κουράζουν, είναι αυτά που σε κρατούν κοντά μου.

Κι αν κουραστώ;

Θα θελα να σου πω θα κάνω ό,τι μπορώ για να μη συμβεί αυτό μα είσαι η μόνη μου αλήθεια και δεν μπορώ αλλιώς να μιλήσω. Είσαι το ρίσκο μου και λέω θα μ’ αντέξεις. Λέω θα μ’ αγαπάς πάντα κι ας με γνωρίζεις. Κι ας βλέπεις βαθιά μέσα τα σκοτάδια μου. Είσαι η πίστη μου. Ξέρεις πως δεν σου αξίζω μα μένεις γιατί σ’ αγαπώ

Φτάνει αυτό;

Εσύ το ξέρεις. Αν μ’ αγαπάς σου φτάνει…

Για πόσο;

Για πάντα όσο κι αν κρατά αυτό. Το πάντα έχει τα όρια του. Κρατώ το δικαίωμα να πιστεύω πως θα τα διευρύνω θα τα πάω πέρα απ’ τα άκρα τους κι ας είναι ουτοπικό.

Είσαι το πάντα μου, η σταθερά μου στο ασταθές και στο σαθρό που βαδίζω. Το βραχώδες μου. Εκεί απ’ όπου αρπάζομαι πριν μ’ αρπάξει το χάος. Η υγιής ανάσα σε μια ατμόσφαιρα πνιγμένη στα χημικά.

Σηκώνεις το βάρος μου. Άντεξέ με.