Πού;

Τάχα δεν ήμουν καλή; Τάχα δεν ήμουν πρόθυμη, δεν ήμουν υπάκουη; Τάχα δεν  έσερνα αγόγγυστα το κάρο μου και μόνη ολομόναχη ακόμα;
Γιατί;
Πού  η αμοιβή και πού η ανάσα;

-έτσι αρχινώ το θρήνο μου κάθε φορά που άπρακτη γυρίζω και με τα χέρια άδεια
κάθε φορά που έχω  κουρταλήσει με βία εκεί όπου μου χρωστούν
 ναι
 βγήκα πολλές φορές στη διακονιά (αφού διακονιά την έγραφαν)- σκούζοντας
"μοιράσατε την πίτα του δίκιου πού είναι το κομμάτι μου;"