συμπερασματικά

κρατάμε τη ζωή απ' τη φούστα
σαν μικροπαίδια τη μάνα

αγκιστρωμένοι στα πόδια της
σερνόμαστε κι όλο κοιτάμε απανω
με την παλάμη πάντα υψωμένη

κάποτε ορθάνοιχτη
τίποτα να μην αποκρατεί
κάποτε σφιχτή κλειστή γροθιά

ζητιάνοι της αλήθειας
λυπημένοι και νοσταλγοί

Τι κρίμα...

μα τίποτα δε χάρηκα από σένα
Nα σε σκότωνα τουλάχιστον
θα χε ένα νόημα

πρόλαβες κι έσβησες από μόνος σου
κι έμεινα
να κοιτώ την άδεια θέση

κρίμα
κρίμα που δεν αγαπηθήκαμε
Tουλάχιστον θ' άξιζε ο θρήνος