Μια θάλασσα ζητώ κι ας είναι
ξένη
Ν’ απλώσω τη σελίδα από νερό
τη μνήμη τη δρομαία
να κλείσω το μελάνι που με τρώει
και έλεος δεν έχει
ξένη
Ν’ απλώσω τη σελίδα από νερό
τη μνήμη τη δρομαία
να κλείσω το μελάνι που με τρώει
και έλεος δεν έχει
2 σχόλια:
Ίσως όλοι μας να είμαστε νησάκια μέσα σε μία κοινή θάλασσα...
La mer
:)
@negentropist
πολλά πολλά ευχαριστώ για το δώρο
και ναι έτσι παραπλέοντες βρισκόμαστε
καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου