Πένθος
 
γέρνουν οι μέρες κι η ωραία λύπη πού;
ποιος να γνέψει για την έναρξη
ενός ευγενικού πένθους
μιας τελετουργίας αποχώρησης
δεν μάθαμε να θρηνούμε
με τον τρόπο των γενναίων
ως κι εδώ άγαρμποι
ως κι εδώ αστείοι

(κλείνω την πόρτα πίσω μου κι ο κήπος αχνίζει
απ” την προσμονή εκείνου που λαχτάρησε)

Φύρα

λέξεις απολήξεις μείνανε σ’ ένα μίζερο θέρος
πόσο να παλέψει μια άταρη ψυχή
κι αν πεις και για τη σάρκα μια απ’ τα ίδια
γεμίζουνε κι αδειάζουν τα φεγγάρια
μακριά μας
αλυχτούν όσα αφήσαμε ζητούν μερτικό
από ποιον τάχα
αυτά τα στόματα στύβουνε λέξεις
κι ύστερα τις στοιβάζουνε
άχυρο από λίχνισμα σταριού
-καρπός πουθενά –

(με κραυγές ψιθύρους η ζωή)

Μοιρολόι

πού να κρεμάσεις τη λύπη ξένε μου
που να κονέψεις τη λύπη
το κλαδί μπερδεύει στα μάτια σου
πεταρίζει το πουλί στην καρδιά σου
αδειάζουν οι μέρες σου στο χωράφι
σε μια στέρνα λιμνάζει η ψυχή σου

(μάρτυρας μένω του άδειου σου σώματος
του σαρκίου που κρεμάς εαυτούς πεθαμένους)

Τα ποιήματα είναι από την Ποιητική Συλλογή :
«ΘΕΡΟΣ το ΧΕΙΜΑΖΟΜΕΝΟΝ»
Εκδόσεις Σαιξπηρικόν

http://logwn-paignia.gr/article/meri-lionti-tria-piimata/

με ευχαριστίες στη συντακτική ομάδα του "Λόγων Παίγνια" και στον ποιητή  Μανώλη Μεσσήνη