(ξανα)γράφοντας

......κάποτε μου γραψε πως θά ρθει.
Διάλεξε μέρα και περίμενέ με. Έτσι έλεγε το μήνυμα και σχεδόν υπακούοντας, κράτησα μια χλιαρή όλο θάλπος μέρα του χειμώνα από κείνες που σου λυνουνε το σφίξιμο σε κάνουν να χαμογελάς ,να πετάγεσαι....

-ω, να ταν άλλος καιρός...στο παράθυρο θα πρόβαινες να πειράξεις περαστικούς ανύποπτους της χαράς που σε περίμενε
αχ- λέω- να- ταν... -

βγήκα στην πόρτα έκπληκτη που δεν μπορούσα να διαχειριστώ τη χαρά της προσμονής. Την ελπίδα που έπαυε να είναι λέξη. Το δρόμο που κόνταινε. Τη ζωή που ανάσαινε