της ημέρας

Κατέβαινα απ’ της Μαρίας ,χθες, για το σπίτι μου τυλιγμένη σε αχλή. Μυρωδιά ξύλου και βεβαιότητα μπόρας. Προχωρούσα δίπλα από υποσχέσεις άνοιξης μέσα στη θολούρα ναι, μα κοκκίνιζαν οι τσιντόνιες, χαιρετούσαν οι αμυγδαλιές κι οι τρικοκιές
Χθες, ανήμερα των Απόκρεων, ο βασιλιάς στην τελευταία του παράτα και η σκέψη σε δρόμους εμμονής και επιμονής
Ξαναθυμάμαι κάποτε μια ιστορία όπου ο πρωταγωνιστής γερνά -έτσι ακριβώς-ήσυχος.
Ησυχάζει- ποτέ- κανείς;

Βρέχει και σήμερα. Δόσεις αβεβαιότητας κυρίως. Μοναδική σιγουριά η ανάγκη μας

Καλή Σαρακοστή φίλοι!