Μη

Τώρα που καταπίνουμε τη λύπη αμάσητη και χάσαμε τη δύναμη του πικρού γέλιου,
Μη φεύγεις και συ
Βαρέθηκες; Κιόλας; Ας είναι…. βαρετά γίνονται τα πολυακουσμένα
Ξέρεις
Κάποτε είχαμε και μεις μεταξωτά μα ξεσκίστηκαν
Στη χάση της ελπίδας και αχ
-μα μη φεύγεις σου λέω-
Δεν αλητεύει το φεγγάρι, αλητεύει το "θέλω" Αλλά πού;
Πού τόπος να στήσει αντίσκηνο για ξέμπαρκες επιθυμίες…
Κι αυτό γλιτωμός να ναι;
Τίποτα δεν ξέρω πια
Να κοίτα …εδώ κοίτα! Άδεια λαγήνα φυλώ και μάτι δεν κλείνω
-θα φύγεις;-