......"κι ύστεραν μπήκαν στην πόλη οι οχτροί…
Ήρθαν τα τανκς και μαζί με την πύλη ποδοπάτησαν και τις λαχτάρες
των παιδιών. Και πάνω στον πνιγμένο απ’ την αγωνία εθνικό ύμνο και την προδοσία
της Κύπρου, θεμέλιωσε η χώρα μας τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε σχολική γιορτή. Έγινε και
αργία.
Κάθε χρόνο η κατάθεση στεφάνου και αυτός ήταν ο Νοέμβρης.
Έτσι ξοφλάμε το χρέος μας.
…………………………………………………………………………………….
Τα παιδιά του Νοέμβρη στάθηκαν αντιμέτωποι με τη βία. Κοίταξαν
κατάματα τους ισχυρούς της εποχής και τους έφτυσαν. Πορεύτηκαν μοναχικό δρόμο. Όπως
πορεύονται όλοι όσοι κοιτάζουνε κατάματα κι αντιμετωπίζουνε την αλαζονεία της εξουσίας.
Το Πολυτεχνείο ήταν-είναι μια πράξη αντίστασης που επαναλαμβάνεται
κάθε χρόνο, κάθε μέρα σ’ όλον τον κόσμο. Στην Τουρκία, στο Ζαϊρ, στην Αθήνα,
την Πάτρα. Στην Κύπρο με το Σολωμόντα Σολωμού ν΄ανεβαίνει το κοντάρι. Μικρά και
μεγάλα Πολυτεχνεία. Τα βλέπουμε; Τις μικρές και μεγάλες αντιστάσεις εδώ και
αλλού στη γειτονιά του κόσμου.
Να μην κάνουμε το Νοέμβρη μουσειακή γιορτή που μόλις τελειώσει
η μέρα, θα τη φυλάξουμε στο ντουλάπι και θα τη βγάλουμε ξανά του χρόνου.
Το Πολυτεχνείο Ζει και θα Ζει όταν οι ιδέες ζουν. Όταν γίνονται
πράξη. Όταν πορευόμαστε στο δρόμο της αφύπνισης. Της εγρήγορσης. Όταν εσένα, εμένα,
όλους, μας νοιάζει.
Να βρίσκει δικαίωση το Πολυτεχνείο.
Όχι στις μεγάλες κουβέντες.
Όχι στους πανηγυρικούς και τους λιβανωτούς.
Στην καθημερινότητα του σήμερα και του αύριο.
Και για μας τη γενιά του Πολυτεχνείου που το κουβαλάμε παράσημο
που μας το χάρισαν ….
Ας αφήσουμε πια τους νεκρούς να κοιμηθούνε!
Η ζωή είναι εδώ και τα Πολυτεχνεία εδώ και ο αγώνας εδώ!"
(από ομιλία μου ανήμερα 17 του Νοέμβρη 1996)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου