Ποιος θα σου ζωγραφίσει
τη θλίψη
Ποιος θα σηκώσει το σφαγμένο
πρωί
Μια θηλιά στο μυαλό και σε
πνίγει αργά
κρατώντας ρυθμό
Για το το προδιαγεγραμμένο
σου τέλος
μόνο ορθό σε μια φριχτή αταξία
Αχ χωματένιο μου ρόδο
Αχ αγκάθι της υγρής μνήμης
Μια αγκαλιά και δε σε χωρά
Μια λύπη και δε σε λύνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου