Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ 7

Και στου καιρού
Το άρμα
Ζεύτηκα


Και τι έμεινε πια να θυμάμαι;
Ααχ μένανε…..

Τίποτα …. Τίποτα…. Όλα σβηστήκανε…. Κι αν κοιμήθηκα με γυναίκες κι αν έκανα παρέες κι αν έφαγα κρέατα ψητά κι ήπια ρακές και κρασιά και μέθυσα….. Tίποτα δεν απόμεινε….
Σβηστήκανε όλα ….. όλα και τίποτα δεν έμεινε και μόνο τα πόδια μου που δεν μπορώ να σύρω σκέφτομαι και στον καμπινέ δεν προλαβαίνω και συ φωνάζεις όλο φωνάζεις…. Δεν είμαι λέει καθαρός ρωτάς αν προλαβαίνω κλείνεσαι εκατό ώρες στο σκατομπάνιο, που βάλατε τον απόπατο μες στα σπίτια σας και με ρωτάς άμα βαστιέμαι…..
Αμολιέται το κάτουρο μοναχό του είναι τα έρμα χάπια …. εσύ λες δε φταίνε τα χάπια, με λες γουρσούζη …
Άι μωρέ και να μουνα …..όχι πολύ….. να φεύγανε τα χρόνια …..όχι πολλά μόνο δέκα …… έχεις το μαλακοπίτουρα το γιο μου…… δεν ξέρει να σηκώσει τη φωνή να σ’ αρπάξει απ’ το μαλλί……. το βαψες κι έγινες λιάρο γίδι και καμαρώνεις
Λες μια ζωή θα κυβερνάς τσούπρα …. Αχ, μωρή τσούπρα…. θαρρείς τα νιάτα σου θα τα γιορτάζεις πάντα πάντα

Κλείσε τα μάτια
Να με κρατήσεις
Πριν χαθώ


Λες δεν είμαι καλός
Δεν είμαι όχι δεν είμαι…… και δε με γνοιάζει ….. φοβούμαι να μείνω μοναχός ….. μόνο να χω τη ζεστούλα μου και να με ξεχάσει ο χάρος
Μη σουφρώνεις τη μούρη μάθε δεν έχουνε καλοσύνη κι αξιοπρέπεια τα γέρατα…..
Άι … τα νιάτα….

Και το μαντήλι
Του χορού μου
Το χασα


Νερό είναι όλα….. Ένα ποτήρι νερό είναι… δεν ξεδιψάς κανένας δεν ξεδίψασε και γω πλιο δεν μπορώ να το βαστώ από τα χέρια μου πάει να μου πέσει και συ μόνο γέρο με λες σ’ αμποδάω…. σ’ αμποδάω…
Άι…. Δεν το ξέρεις εσύ δεν το ξέρεις….

Σέρνεις το καράβι και θάρρεψες τον κόσμο απ’ τ’ αρχίδια έπιασες ….
Και πριν από σένα άλλοι το νομίζανε και γω που σου μιλώ το νόμιζα….. αχ, ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα να διώξουν…. άλλοι καιροί ήρθανε λες….
Ίδιοι είναι πότε θα το μάθεις…. οι νέοι τρέχουν οι γέροι πατούνε φρένο και ισορροπεί ο κόσμος
Άμα φύγει το φρένο καλύτερα θα ναι νομίζεις;

Χαλά η τάξη του κόσμου κι εγώ κλειω τα μάτια και θέλω να γυρίσω πίσω να γίνω νιος να στρίβω το μουστάκι και να χω βασιλικό στ’ αυτί και να μ’ ορέγονται οι κοπέλες και να διαλέξω πάλι τη Λενιώ του Νικήτα γιατί αυτή μίλαε στην καρδιά μου Να την ξαναδιαλέξω κι όσα δεν είπα δεν επρόκαμα να της τα ειπώ……να μπόρηγα να τα λεγα….

Πόσα πολλά
Κρατήσαμε
Φυλακισμένα
Λόγια…


Θαρρείς θα προκάμεις και αφήνεις τον καιρό….. Περνά ο καιρός λες μη σου πάρουνε τον αέρα και μένει η Λενιώ με το παράπονο
Λέει το κέφι μου ήθελα να κάμω και παιδιά να σπείρω κι αλήθεια είναι μα ήθελα ήθελα και να σου πω πως άλλη σύντροφο σαν εσέ άλλη δεν είχα ούτε θέλησα και πάλι αν γύρναγα εσένα θα ζητούσα και μέχρι να σε πάρω δε θα ησύχαζα
Μέχρι να σε πάρω να σε πάω σπίτι ν’ αγαπηθούμε
Ήθελα και συ να θες μα ντρεπόμουνα να σου το πω κι ήξερα έλλεες άντρας είναι το κέφι του κάνει και δεν εμίλαες μα ήξερα
Σ’ άγγιζα στο βυζί κι ανατρίχιαζες ήθελες με
Αυτό πρέπει άντρας και γυναίκα να σμίγουνε θεληματικώς εκείνη την ώρα….

Κι ο έρωτας μου

στο κορμί σου

ν' άφηνε

σημάδι...



Ω, μωρή νύφη τονε θες μωρή το γιο μου ή μόνο η κάψα του κορμιού σου τονε ζητά…

Εγώ σκατογέρασα…. Σκατογέρασα….
Πεθυμιά δεν έχω άλλη ούτε μυρίζω πλιο και δεν ξέρω αν περνά δίπλα μου θηλυκό ή σερνικό

Μια φορά λέει….. Μια φορά να γινότανε να μυρίσω γυναίκας το κορμί και να πεθάνω

8 σχόλια:

logia είπε...

πώς ξέρεις να ξαφνιάζεις!
έχει μαστοριά η γραφή σου και με παρασέρνει...
κι ο λόγος πώς αλλάζει κάθε φορά...
τεχνήτρα είσαι!

καλό βράδυ

Ντρουσίλα είπε...

Λυρικό, μέσα από το ξεγύμνωμα της αλήθειας που σε κάποια σημεία του το κάνει ωμό. Όχι βέβαια, με την έννοια του ακαλαίσθητου, αλλά μ' εκείνη, του αφτιασίδωτου, του άμεσου, του "είναι έτσι ακριβώς".

Αυτά τα αξόμπλιαστα κείμενα, τα καθαρά, τα γυμνά, είναι που βγάζουν ψυχή.

Meril, βαρύ και αυτό το θέμα... Βαρύ και σοβαρό -στο περιθώριο, οι ηλικιωμένοι (παππούδες, γονείς, μπαρμπάδες...)
Βαρύ και σοβαρό -αποκομμένοι από τη ζωή, αποκομμένοι ή, μάλλον, απομακρυσμένοι εκ των πραγμάτων κι από τις επιθυμίες τους...
Βαρύ και σοβαρό -να 'ναι αδύναμο το κορμί, να γίνεται πιο αργό το μυαλό, να μπερδεύεται πιο εύκολα η γλώσσα... κι οι νεότεροι, να τους αποστρεφόμαστε, να τους περιγελάμε, να τους αγνοούμε... ενίοτε (συχνά) να ξεσπάμε πάνω τους -και, "Δεν ξέρεις τι σαδισμό έχουν οι γέροι!" Αμ, που δεν είναι σαδισμός... Αλλά αδυναμία...
Και φόβος: φόβος για τη δύναμη -κορμιού και μυαλού- που χάνεται και για τη ζωή που λιγοστεύει.

Να είσαι καλά...

meril είπε...

@logia

Νέλλη με τιμάς με την επίσκεψή σου με τιμάς με τα λόγια σου τα υπερβολικά γενναιόδωρα
Χαίρομαι πού που έχω αναγνώστες σαν και σένα

Να σαι καλά

meril είπε...

@Ντρουσίλα

Νομίζω πως όταν το θέμα σου είναι από μόνο του μια δύναμη δε χρειάζονται καλωπίσματα γιατί το αποδυναμώνεις
(το μόνο που χρειάζεται είναι να το αφήσεις να μιλήσει με τη δική του φωνή)
Η σειρά αυτή των κειμένων μου έχει έντονο αυτό το στοιχείο της γύμνιας

Οι ηλικιωμένοι, οι άνθρωποι που τους παραμερίζει η ζωή είναι ένα θέμα που με έχει απασχολήσει πολύ
Ξαφνικά βγαίνεις στην άκρη
το κορμί σου σε προδίδει, όλες σου οι λειτουργίες αποδυναμώνονται κι αυτό είναι ένας πόνος
μια οδύνη αξεπέραστη


Κάθε φορά που σχολιάζεις σκέφτομαι πόση μαστοριά χρειάζεται για να το κάνεις και πραγματικά σε θαυμάζω (εγώ εντελώς άχρηστη)

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ

Ντρουσίλα είπε...

Καλημέρα, Meril!

Θέλει μεγάλη τέχνη -και πολλή ψυχή, επιμένω- για να δώσεις τόσο ολοκληρωμένα, με τέτοια πληρότητα, ένα σοβαρό θέμα [τρίτη ηλικία, "ειδικά" παιδιά -και τα άλλα σου αμοντάριστα]

Άχρηστη;! Από τους πλέον εύστοχους, οι σχολιασμοί σου, Meril!

meril είπε...

@Nτρουσίλα

Αχ, καλή μου
αλήθεια σου λέω μια άχρηστη είμαι
Να! δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τα επαινετικά σου λόγια
Εσύ τα αξίζεις που αφιερώνεις χρόνο απ' το χρόνο σου
σε ένα κείμενο με πολλή προσοχή και σεβασμό

Ντρουσίλα μου
είμαι μια μεγάαλη γυναίκα
που αγαπά τους ανθρώπους όπως είναι
κι αυτό μου στέκεται βοηθητικό

Να σαι καλά

Ντρουσίλα είπε...

Meril,

Αν δεν υπήρχε η αιτία [τα κείμενά σου, τα κείμενα των φίλων που με βάζουν σε σκέψεις, που μου ρίχνουν πετραδάκια - καλέσματα στο παράθυρο για να τ' ανοίξω, να μπει φως] τότε δε θα υπήρχαν και σχόλια, αντίλογος, διάλογος!...

Ν'αγαπάμε τους ανθρώπους όπως είναι, αυτό είναι μάθημα μεγάλο, το βγάζεις άλλωστε μέσα απ' τα γραπτά σου, το προσφέρεις ετούτο το μάθημα αγάπης και ζωής, κουτοί θα είμαστε εμείς αν δε διδαχτούμε απ' αυτό!...

Πολλά φιλιά κι αληθινά ευχαριστώ!

meril είπε...

@Ντρουσίλα

Γράφεις
συνεπώς ξέρεις πως είναι
πως νοιώθεις όταν σε
"διαβάζουν"

Τα ερεθίσματα αμφίδρομα και η ευχαρίστηση

Να είσαι καλά